Mirror, Mirror (1990)

Ogledalce, ogledalce… Sa guštom sam se prisjetio ovoga filma, kojeg sam zapamtio iz svojih prvih doticaja sa horror žanrom. Dakako da ga tada nisam gledao, jer ipak naše videoteke nisu imale takav asortiman, ali sam pamtio vhs cover iz nekog časopisa. Sami početak filma obilježava jednostrana borba dvije djevojke, od koje jedna završava sa nožem u srcu, dok se primjećuje da nekakva sila ulazi u veliko starinsko ogledalo.

Nakon pedesetak godina, u kuću se useljava bogatašica koju glumi Karen Black (House of 1000 Corpses) sa svojom kćerkom Megan, pankericom koja pomalo liči na Boy Georgea u njegovim boljim danima. Prvoga dana useljenja, obiteljski psić se popiša na stalku ogledala, a par trenutaka kasnije nalaze ga mrtvog. Uz glavnu radnju koja se vrti oko Meganine aklimatizacije u novoj školi i borbe sa popularnim curama koje je mrze, saznajemo pozadinsku priču o ogledalima koji su koristeni u vještičjim ritualima.

Nakon jedne noćne more u kojoj je Megan pritisnuta uz ogledalo od strane svoga zombificiranog oca, njeni neprijatelji postaju mete nekakve misteriozne sile. “Mirror Mirror” evidentno kreće stopama De Palminog horror hita “Carrie”, gdje isto tako imamo neomiljenu i potlačenu djevojku, koja se osvećuje onima koji čine zlo. Dakako dramatska radnja i karakterizacija likova ovdje nije ni blizu toliko dobra, ali čak i scenaristi referencom na “Carrie” (prilikom nekakvog jeftinog pranka cure govore: pa nećemo je valjda politi svinjskom krvlju) potvrđuju jednu od svojih inspiracija. Kada bi banalno usporedivali Carrie i Megan, potonja bi ispala kao zli Carrien odraz u ogledalu (jeftina konstatacija, ali nisam mogao izdržati).

Ovo je jedan tipični osrednji horror za period kraja osamdesetih/pocetak devedesetih: teenageri u prvom planu, varirajuća kompleksnost smrti (od mililitar krvi iz usta do gadnih opeklina uzrokovane parom), nešto golotinje (starring: najprsatija glumica u filmu) i tako-tako horror elementima (manjak kože na licu, demonske ruke, obilna krvarenja).